Valmiki Ramayana, Ayodhyakanda, Sarga 27. Seetha's wish to go to forest along with Rama.

 

[Sita prays Rama to take her along with him to the forest.]

एवमुक्ता तु वैदेही प्रियार्हा प्रियवादिनी।
प्रणयादेव संक्रुद्धा भर्तारमिदमब्रवीत्।।2.27.1।।

किमिदं भाषसे राम वाक्यं लघुतया ध्रुवम्।
त्वया यदपहास्यं मे श्रुत्वा नरवरात्मज।।2.27.2।।

आर्यपुत्र पिता माता भ्राता पुत्रस्तथा स्नुषा।
स्वानि पुण्यानि भुञ्जानाः स्वं स्वं भाग्यमुपासते।।2.27.3।।

भर्तुर्भाग्यं तु भार्यैका प्राप्नोति पुरुषर्षभ।
अतश्चैवाहमादिष्टा वने वस्तव्यमित्यपि।।2.27.4।।

न पिता नात्मजो नात्मा न माता न सखीजनः।
इह प्रेत्य च नारीणां पतिरेको गतिस्सदा।।2.27.5।।

यदि त्वं प्रस्थितो दुर्गं वनमद्यैव राघव।
अग्रतस्ते गमिष्यामि मृद्नन्ती कुशकण्टकान्।।2.27.6।।

ईर्ष्यारोषौ बहिष्कृत्य भुक्तशेषमिवोदकम्।
नय मां वीर विस्रब्धः पापं मयि न विद्यते।।2.27.7।।

प्रासादाग्रैर्विमानैर्वा वैहायसगतेन वा।
सर्वावस्थागता भर्तुः पादच्छाया विशिष्यते।।2.27.8।।

अनुशिष्टाऽस्मि मात्रा च पित्रा च विविधाश्रयम्।
नाऽस्मि सम्प्रति वक्तव्या वर्तितव्यं यथा मया।।2.27.9।।

अहं दुर्गं गमिष्यामि वनं पुरुषवर्जितम्।
नानामृगगणाकीर्णं शार्दूलवृकसेवितम्।।2.27.10।।

सुखं वने निवत्स्यामि यथैव भवने पितुः।
अचिन्तयन्ती त्रीन्लोकांश्च्चिन्तयन्ती पतिव्रतम्।।2.27.11।।

शुश्रूषमाणा ते नित्यं नियता ब्रह्मचारिणी।
सह रंस्ये त्वया वीर वनेषु मधुगन्धिषु।।2.27.12।।

त्वं हि शक्तो वने कर्तुं राम सम्परिपालनम्।
अन्यस्यापि जनस्येह किं पुनर्मम मानद।।2.27.13।।

सह त्वया गमिष्यामि वनमद्य न संशयः।
नाहं शक्या महाभाग निवर्तयितुमुद्यता।।2.27.14।।

फलमूलाशना नित्यं भविष्यामि न संशयः।
न ते दुःखं करिष्यामि निवसन्ती सह त्वया।।2.27.15।।

इच्छामि सरितश्शैलान्पल्वलानि वनानि च।
द्रष्टुं सर्वत्र निर्भीता त्वया नाथेन धीमता।।2.27.16।।

हंसकारण्डवाकीर्णाः पद्मिनीस्साधुपुष्पिताः।
इच्छेयं सुखिनी द्रष्टुं त्वया वीरेण सङ्गता।।2.27.17।।

अभिषेकं करिष्यामि तासु नित्यं यतव्रता।
सह त्वया विशालाक्ष रंस्ये परमनन्दिनी ।।2.27.18।।

एवं वर्षसहस्राणां शतं वाऽहं त्वया सह।
व्यतिक्रमं न वेत्स्यामि स्वर्गोऽपि न हि मे मतः।।2.27.19।।

स्वर्गेऽपि च विना वासो भविता यदि राघव।
त्वया मम नरव्याघ्र नाहं तमपि रोचये।।2.27.20।।

अहं गमिष्यामि वनं सुदुर्गमं
मृगायुतं वानरवारणैर्युतम्।
वने निवत्स्यामि यथा पितुर्गृहे
तवैव पादावुपगृह्य संयता।।2.27.21।।

अनन्यभावामनुरक्तचेतसं
त्वया वियुक्तां मरणायनिश्चिताम्।
नयस्व मां साधु कुरुष्व याचनाम्
न ते मयाऽतो गुरुता भविष्यति।।2.27.22।।

तथा ब्रुवाणामपि धर्मवत्सलो
न च स्म सीतां नृवरो निनीषति।
उवाच चैनां बहु सन्निवर्तने
वने निवासस्य च दुःखितां प्रति।।2.27.23।।

इत्यार्षे श्रीमद्रामायणे वाल्मीकीय आदिकाव्ये अयोध्याकाण्डे सप्तविंशस्सर्गः।।

[Sita prays Rama to take her along with him to the forest.]

ഏവമുക്താ തു വൈദേഹീ പ്രിയാര്ഹാ പ്രിയവാദിനീ.
പ്രണയാദേവ സംക്രുദ്ധാ ഭര്താരമിദമബ്രവീത്৷৷2.27.1৷৷

When the sweet-tongued daughter of Videha (Sita) who deserved affection, heard this she was very angry out of her love (for Rama). She said these wordsto her husband (in reply):

കിമിദം ഭാഷസേ രാമ! വാക്യം ലഘുതയാ ധ്രുവമ്.
ത്വയാ യദപഹാസ്യം മേ ശ്രുത്വാ നരവരാത്മജ!৷৷2.27.2৷৷

O Rama! why are you speaking so lightly? O prince! if you hear these very same words (spoken to you), you will ridicule me.

ആര്യപുത്ര പിതാ മാതാ ഭ്രാതാ പുത്രസ്തഥാ സ്നുഷാ.
സ്വാനി പുണ്യാനി ഭുഞ്ജാനാഃ സ്വം സ്വം ഭാഗ്യമുപാസതേ৷৷2.27.3৷৷

O son of a noble monarch! father, mother, brother, son or daughter-in-law (everybody) experiences the merit (of their past deeds) and receives what is due from destiny.

ഭര്തുര്ഭാഗ്യം തു ഭാര്യൈകാ പ്രാപ്നോതി പുരുഷര്ഷഭ!.
അതശ്ചൈവാഹമാദിഷ്ടാ വനേ വസ്തവ്യമിത്യപി৷৷2.27.4৷৷

A wife alone, O best of men shares the destiny of her husband. I am also therefore, ordered to dwell in the forest. ( a command to you is a command to me).

ന പിതാ നാത്മജോ നാത്മാ ന മാതാ ന സഖീജനഃ.
ഇഹ പ്രേത്യ ച നാരീണാം പതിരേകോ ഗതിസ്സദാ৷৷2.27.5৷৷

It is not her father or mother, nor her son or herself, nor her friends but her husband alone gives a woman the permanent refuge in this or in the next world.

യദി ത്വം പ്രസ്ഥിതോ ദുര്ഗം വനമദ്യൈവ രാഘവ!.
അഗ്രതസ്തേ ഗമിഷ്യാമി മൃദ്നന്തീ കുശകണ്ടകാന്৷৷2.27.6৷৷

O son of the Raghus! if you set out for the impenetrable forest now itself, I shall also go, walking ahead of you and crushing the thorns and (spiky) kusa grass (rendering the path comfortable for you to walk).

ഈര്ഷ്യാരോഷൌ ബഹിഷ്കൃത്യ ഭുക്തശേഷമിവോദകമ്.
നയ മാം വീര! വിസ്രബ്ധഃ പാപം മയി ന വിദ്യതേ৷৷2.27.7৷৷

Do take me with you, O valiant one! without hesitation. Dismiss all anger and envy (from your mind) like the leftover water after drinking (anger because she disobeys and envy because she, too, like Rama, is willing to brave the hazards of forest life). There is no fault on my part.

പ്രാസാദാഗ്രൈര്വിമാനൈര്വാ വൈഹായസഗതേന വാ.
സര്വാവസ്ഥാഗതാ ഭര്തുഃ പാദച്ഛായാ വിശിഷ്യതേ৷৷2.27.8৷৷

Every woman, everywhere be it on the top of mansions or in lovely palaces or flying in the sky should take shelter at his (her husband's) feet (or follow his footsteps).

അനുശിഷ്ടാസ്മി മാത്രാ ച പിത്രാ ച വിവിധാശ്രയമ്.
നാസ്മി സമ്പ്രതി വക്തവ്യാ വര്തിതവ്യം യഥാ മയാ৷৷2.27.9৷৷

I have been so instructed by my parents about diverse duties in all stages of life that I need not be told anything (about my duties) now.

അഹം ദുര്ഗം ഗമിഷ്യാമി വനം പുരുഷവര്ജിതമ്.
നാനാമൃഗഗണാകീര്ണം ശാര്ദൂലവൃകസേവിതമ്৷৷2.27.10৷৷

I will also go to the forest, which is impassable, uninhabited, teeming with various kinds of animals and infested with tigers and wolves.

സുഖം വനേ നിവത്സ്യാമി യഥൈവ ഭവനേ പിതുഃ.
അചിന്തയന്തീ ത്രീന്ലോകാംശ്ച്ചിന്തയന്തീ പതിവ്രതമ്৷৷2.27.11৷৷

Free from any anxiety about the three worlds, my only concern will be my duties towards my husband. I shall dwell as happily in the forest as I did in my father's abode.

ശുശ്രൂഷമാണാ തേ നിത്യം നിയതാ ബ്രഹ്മചാരിണീ.
സഹ രംസ്യേ ത്വയാ വീര! വനേഷു മധുഗന്ധിഷു৷৷2.27.12৷৷

I shall wander with you, O heroic Rama! in the honey-scented forest remaining self-possessed, always doing your service, and observing the vow of celibacy.

ത്വം ഹി ശക്തോ വനേ കര്തും രാമ! സമ്പരിപാലനമ്.
അന്യസ്യാപി ജനസ്യേഹ കിം പുനര്മമ മാനദ!৷৷2.27.13৷৷

O respector of individuals! when you are capable of protecting other people in the forest, what of me?

സഹ ത്വയാ ഗമിഷ്യാമി വനമദ്യ ന സംശയഃ.
നാഹം ശക്യാ മഹാഭാഗ! നിവര്തയിതുമുദ്യതാ৷৷2.27.14৷৷

There is no doudt that I shall go with you to the forest today. O distinguished one! I cannot be restrained from this resolve.

ഫലമൂലാശനാ നിത്യം ഭവിഷ്യാമി ന സംശയഃ.
ന തേ ദുഃഖം കരിഷ്യാമി നിവസന്തീ സഹ ത്വയാ৷৷2.27.15৷৷

Do not doubt that I shall not be able to live on fruits and roots or that I will create difficulty for you while living with you.

ഇച്ഛാമി സരിതശ്ശൈലാന്പല്വലാനി വനാനി ച.
ദ്രഷ്ടും സര്വത്ര നിര്ഭീതാ ത്വയാ നാഥേന ധീമതാ৷৷2.27.16৷৷

Living with you sans fear, O my sagacious husband, I wish to see the rivers, mountains, lakes and forests here and there.

ഹംസകാരണ്ഡവാകീര്ണാഃ പദ്മിനീസ്സാധുപുഷ്പിതാഃ.
ഇച്ഛേയം സുഖിനീ ദ്രഷ്ടും ത്വയാ വീരേണ സങ്ഗതാ৷৷2.27.17৷৷

I wish to enjoy the lotus lakes in full bloom, abounding in swans and ducks in the company of a brave husband like you.

അഭിഷേകം കരിഷ്യാമി താസു നിത്യം യതവ്രതാ.
സഹ ത്വയാ വിശാലാക്ഷ! രംസ്യേ പരമനന്ദിനീ ৷৷2.27.18৷৷

Observing such vows and bathing daily in the lotus lakes, I shall be very much happy to sport with you, O large-eyed one!

ഏവം വര്ഷസഹസ്രാണാം ശതം വാഹം ത്വയാ സഹ.
വ്യതിക്രമം ന വേത്സ്യാമി സ്വര്ഗോപി ന ഹി മേ മതഃ৷৷2.27.19৷৷

Thus living in your company for a thousand years or even a hundred thousand years, I shall not feel the passing of time. I shall not desire even heaven.

സ്വര്ഗേപി ച വിനാ വാസോ ഭവിതാ യദി രാഘവ.
ത്വയാ മമ നരവ്യാഘ്ര! നാഹം തമപി രോചയേ৷৷2.27.20৷৷

O Raghava, tiger among men, if I were given heaven to live in without you, even that I shall not covet.

അഹം ഗമിഷ്യാമി വനം സുദുര്ഗമം
മൃഗായുതം വാനരവാരണൈര്യുതമ്.
വനേ നിവത്സ്യാമി യഥാ പിതുര്ഗൃഹേ
തവൈവ പാദാവുപഗൃഹ്യ സംയതാ৷৷2.27.21৷৷

I shall go (along with you) to the highly impenetrable forest infested with animals like
monkeys and elephants. I shall live in the forest in (full) discipline as in my father's abode, taking shelter at your feet.

അനന്യഭാവാമനുരക്തചേതസം
ത്വയാ വിയുക്താം മരണായനിശ്ചിതാമ്.
നയസ്വ മാം സാധു കുരുഷ്വ യാചനാമ്
ന തേ മയാതോ ഗുരുതാ ഭവിഷ്യതി৷৷2.27.22৷৷

Since I have no thought other than you and my heart is (irretrievably) attached to you
I have resolved to die if separated from you. Pray, be favourably disposed to take me. I shall not be a burden to you.

തഥാ ബ്രുവാണാമപി ധര്മവത്സലോ
ന ച സ്മ സീതാം നൃവരോ നിനീഷതി.
ഉവാച ചൈനാം ബഹു സന്നിവര്തനേ
വനേ നിവാസസ്യ ച ദുഃഖിതാം പ്രതി৷৷2.27.23৷৷

Although Sita was thus appealing, Rama, devoted to righteousness, was (still) unwilling to take her. In order to dissuade her, he began to describe to the mournful Sita the many hardships of forest life.

ഇത്യാര്ഷേ ശ്രീമദ്രാമായണേ വാല്മീകീയ ആദികാവ്യേ അയോധ്യാകാണ്ഡേ സപ്തവിംശസ്സര്ഗഃ৷৷

Thus ends the twentyseventh sarga of Ayodhyakanda of the holy Ramayana, the first epic composed by sage Valmiki.